Leuk je te spreken! Hier gaat het goed, maar druk, druk, druk…
Tsja vrijwel iedereen die je tegenkomt heeft het druk. Ja, er is tussendoor een vakantieperiode, maar daarna is het weer druk, druk, druk…
Alsof ik niet weggeweest ben… (deze mag je ook alvast van je terug-van-vakantie-bingo-lijstje afstrepen).
Het is het resultaat van economische groei en een tekort aan personeel. Je merkt dat het overal piept en kraakt, en soms al door het ijs zakt. Lange wachttijden in de horeca en de zorg, vertragingen van leveringen bij pakketdiensten, wachtlijsten in de kinderopvang. Vrijwel alle bedrijven en organisaties kunnen niet meer leveren met de snelheid die je van hen gewend bent. Ons verwachtingspatroon is daar echter nog niet op ingesteld, merk ik vaak. Wat zorgt voor irritaties en ontevredenheid bij klanten. Soms zelfs met woede en agressie tot resultaat.
Maar focussen we ons op dat wat wél kan, dan zien we in dat een deel van ons drukke bestaan kunstmatig is. Laten we daarom afscheid nemen van ons onrealistische verwachtingspatroon en de onnodige druk die we elkaar opleggen. Begrip en mildheid kan hierbij helpen.
Servicegerichtheidsval
We trappen allemaal in dezelfde val. We maken gebruik van een bepaalde dienst, zijn een hoog serviceniveau gewend en raken teleurgesteld wanneer het in de toekomst niet aan datzelfde niveau voldoet. Ook wanneer het niet realistisch meer is om het te verwachten. Plaats jezelf bijvoorbeeld in de schoenen van een restauranthouder. Je hebt de Coronaperiodes tot nu toe overleefd en je hebt de helft aan personeel ten opzichte van een aantal jaar geleden, kun je dan evenveel aandacht aan de klanten geven als voorheen?
Om je dienst te kunnen blijven leveren moet je soms concessies doen. Op vakantie zag ik een aantal Duitse horecagelegenheden dit doen door haar gasten te verzoeken om de bestelling binnen te komen vertellen. En dat ze daarna met alle liefde en plezier jouw drankje of hapje komen brengen op het terras. En eigenlijk was dat helemaal geen probleem, waarom niet? De aandacht die daardoor toch kon worden gegeven en de vriendelijkheid was zeker niet minder. Sterker nog door eerlijk uit te leggen en begrip te vragen voel je een gezamenlijkheid die best aangenaam is.
En wat durf ik dan in te leveren?
Niemand wil concessies leveren in de kwaliteit van haar of zijn dienstverlening. Wie mij kent, weet dat ik de lat hoog leg. Voor de ander, maar zéker voor mijzelf. Aan het einde van een selectieprocedure wil ik bijvoorbeeld dat iedere kandidaat, aangenomen of niet, een stap verder is geholpen. Dat is mijn kwaliteitskeurmerk, maar het bewerkstelligen ervan vraagt veel tijd en aandacht. Tijd die er, dankzij een enorme toename aan opdrachten en drukke agenda’s bij iedereen, steeds minder is. Maar ook ik merk dat ik tegen mijn grenzen aanloop. Tijdens mijn vakantie stelde ik mijzelf de vraag: kan ik nog leveren wat ik wil leveren?
Na enig nadenken, is mijn antwoord: ja, maar niet op de manier waarop het voorheen ging. Net als de Duitse restauranthouder moet ook ik manieren vinden om de drukte te managen.
Door uit te leggen, begrip te vragen en ook een beroep te doen op onze gemeenschappelijke verantwoordelijkheid of doel. Duidelijk maken dat alles nog steeds haalbaar is, maar dat dit andere wegen vraagt dan we tot nu toe gewend waren.
Maar laten we onszelf vooral niet beperken door tijdsdruk. Hoe moeilijk en lastig dit ook is in de sectoren waarvoor wij werken (zorg, kinderopvang, onderwijs en publieksinstellingen). Daar wordt het steeds lastiger om alles te kunnen blijven uitvoeren. Inboeten aan kwaliteit is geen optie, want het maatschappelijk belang is groot.
En juist vanwege die kwaliteitsstandaarden, mogen we hierin nooit concessies doen omwille van de tijd. Wel moeten we het onszelf gunnen om breder te kijken. Door niet alleen te spreken met de kandidaat die direct in alle gaten kan springen maar ook door te blijven zoeken, nieuwsgierig te blijven, en te investeren in het juiste talent.
Breder kijken is de juiste koers
Deze tijd verplicht ons om in te zetten op vernieuwing en verbreding. Door vooral te kijken naar wat iemand kan brengen, in plaats van wat zij/hij mist. Of door juist de kandidaat uit te nodigen die vlak voor pensionering zit, maar toch mooi nog een aantal jaar kan overbruggen. Door serieus te kijken naar de mogelijkheid om ervaring vanuit andere sectoren en nieuw leiderschap binnen te halen. Dat breder kijken, kansen zien, en organisaties en kandidaten hierin meenemen dat kunnen we als K+V al goed, krijgen we vaak te horen. Het gaat bij ons echt om mensen en daar ben ik trots op. Maar we kunnen hier nog steviger op inzetten. Elk talent benutten, daar ligt een mooie rol voor ons allemaal weggelegd. Het vraagt alleen wat aanpassingsvermogen, begrip en verdraagzaamheid naar elkaar. En laat dat nou mooi aansluiten op een inclusievere samenleving.
Ons drukke bestaan is een blijvertje, maar het helpt ons ook om de juiste koers te varen.
