“Laat in een sollicitatieprocedure het klikgesprek achterwege”, het zijn de woorden van Sahar Noor tijdens een masterclass over diversiteit en inclusie bij ons op kantoor in Veenendaal. Als onderzoeker, journalist en adviseur, geeft zij ons inzichten over deze thematiek en houdt ze een spiegel voor.
De masterclass biedt interessante inzichten, ook in onszelf. Hoe veilig is het om jezelf te zijn? Ben je je bewust van het feit dat mensen naar een klik zoeken en dat daardoor hele groepen bij elkaar buiten het zicht blijven? Maar die ene zin over de klik blijft hangen. Je zoekt toch ook een leuke collega? De argumentatie is als volgt: door op zoek te zijn naar de klik op menselijk niveau, selecteer je bewust of onbewust iemand die op je lijkt. Daardoor nemen organisaties steeds hetzelfde type personen aan en kun je niet spreken van een inclusief personeelsbeleid. De redenering is raak en ontzettend logisch, maar toch plaatst het mij voor een enorm dilemma.
Het gaat om mensen…
Een sollicitatieprocedure is wat mij betreft niet het afvinken van een lijstje. Je bent meer dan de bezitter van diploma A, werkervaring X of expertise Y. Voor mij is de menselijke klik HEEL belangrijk. Dat doe ik door meer te weten te komen over het individu. Ik wil weten wat je drijft, hoe je met bepaalde situaties omgaat, in wat voor werkomgeving jij het best functioneert en hoe je in het leven staat. Dingen die niet blijken uit een cv of een vragenlijst, maar wel naar voren komen in een goed gesprek.
De inhoud van die gesprekken geven mij inzicht over de menselijke connectie tussen kandidaat, opdrachtgever en potentiële collega’s. Daarmee kan ik ook de duurzaamheid van een potentiële match inschatten. Het moet klikken, werk is meer dan alleen leveren.
Onderdeel van het probleem of de oplossing?
Ben ik door te zoeken naar de menselijke connectie een onderdeel van het probleem? Sta ik hiermee een meer inclusieve arbeidsmarkt in de weg?
Na de masterclass heb ik hier enorm over na moeten denken. Want ik snap heel goed wat Sahar zegt. Wanneer gevoel de kamer inkomt, verlaat objectiviteit het pand. Toch zie ik het meer als een roep naar mezelf om te allen tijde de objectieve gesprekspartner te blijven. En daar waar het te comfortabel voelt, te gezellig is, moet ik alert zijn.
Als adviseur zitten wij in de unieke positie om opdrachtgevers en teams een spiegel voor te houden. We moeten onze gesprekspartners wakker schudden wanneer we zien dat ze krampachtig vasthouden aan dat wat ze kennen. Laten zien dat ze niet op zoek zijn naar een collega om gezellig mee te padellen, maar naar iemand die hun team aantoonbaar sterker maakt. Een beetje schuren is misschien wel de bedoeling.
Wanneer werkgever, kandidaat en bemiddelaar elkaar als volwaardige gesprekspartners behandelen, en oprecht interesse hebben in elkaars competenties, geloof ik dat we stappen kunnen zetten naar een meer inclusieve arbeidsmarkt.
