Na meer dan 18 jaar K+V bereik ik deze maand de pensioengerechtigde leeftijd. Ter voorbereiding op dit ‘afscheidsartikel’, ben ik wat van mijn oude blogartikelen gaan teruglezen. Het terugkerende thema voor mij is het belang van zelfreflectie.
Eigenlijk zou ik het liefst willen zeggen: hoe heb je mij ervaren? Maar om het thema aan te houden, zal ik eerst zelf reflecteren op mijn jaren bij K+V.
De motivatie en zoektocht naar de linking pin
“Waarom wil je graag bij K+V werken?” Tegenover mij zat Paul Kolff, in de tijd dat ik solliciteerde was hij de eigenaar van K+V. Schijnbaar beviel mijn antwoord hem niet, want hij zei: “Ik ga even een kop koffie halen. Nu heb ik het algemene verhaal gehoord, dadelijk hoop ik je ware motivatie te horen.”
Wat was mijn ware motivatie? Met mijn achtergrond in de oliesector en na werkzaam te zijn geweest bij een aantal Amerikaanse bedrijven, was ik klaar met deze harde en masculiene wereld. Ik was bekend in de uitzendbranche en had ook ervaring bij een outplacement bureau, dus ik had enige raakvlakken met de wereld waarin K+V actief was.
Maar, nogmaals, terug naar de vraag: wat was mijn motivatie? Bij K+V zocht én vond ik een functie die mij de vrijheid gaf om te zijn wie ik ben en mijn werk te doen op de manier waarop ik het voor mij zie. Weg met het Amerikaanse model waarin je iedere minuut moet verantwoorden. In die tijd was de werving en selectie-tak bij K+V een ondergeschoven kindje. Maar samen met mijn inmiddels ook gepensioneerde collega Henk van der Velde, kregen we de vrijheid om de werving en selectietak verder te ontwikkelen.
In die beginjaren heb ik mij volledig gefocust op de jeugdzorg. Toen ik werd binnengehaald had K+V veel aanvragen binnen dat domein en aangezien er geen specialist in huis was, vroegen ze mij hierop te focussen. Zoals ik zei, ik kom uit de oliesector, dus mijn vraag was: “Dat is prima, maar wat is jeugdzorg?”
“Soms moeten dingen zo gaan Frank”, zei Paul tegen mij. “Vanaf nu is dit in ieder geval jouw business.” Voor mijzelf moest ik op zoek gaan naar een linking pin. Wat zorgde ervoor dat ik mij kon verbinden met deze branche? Ik vond die verbinding vanuit mijn ervaring als hockey coach in de jeugd. Als coach sta je aan de zijkant of bij de dug-out je aanwijzingen te geven. Ik ben van nature geen schreeuwer, maar ik merkte dat de ouders van het team achter mijn rug lang niet al mijn aanwijzingen en beslissing begrepen. Vanaf dat moment besloot ik dat ik een afgevaardigde van de ouders als teammanager wilde hebben. Iemand die ook de spreekbuis was van en naar de ouders.
Toen ik dit voorbeeld gaf bij mijn gesprekspartner in de jeugdzorg, kreeg ik te horen dat ik precies begreep waar de uitdaging zit. Het lot bepaalt of je succesvol wordt. Schijnbaar was het lot mij gunstig gestemd.
Niet de expert uithangen
Mijn eerste ervaringen als adviseur bij K+V staan symbool voor al mijn jaren als adviseur binnen de zorgsector bij K+V. Wie mij kent, weet dat ik niet de expert uithang die voor het betreden van de kamer zijn witte doktersjas aantrekt. Mijn opdrachtgever zal mij nooit horen zeggen dat hij/zij een bepaald persoon aan moet nemen omdat ik vind dat dit de juiste is. Ik geloof niet in dergelijke vormen van technisch selecteren, daarmee kom je niet tot de basis.
Mijn overtuiging is dat de opdrachtgever en de sollicitanten zelf aanvoelen of er een match is. Ik probeer mensen bewust te maken van het gevoel en de dynamiek die er ontstaat tijdens de gesprekken. Vervolgens luister en kijk ik of het goed zit. Wat ontstaat er wanneer we als mensen met elkaar het gesprek aangaan? Dat wat er dan gebeurt, dat vind ik gaaf. Ik probeer mensen bewust te maken van zichzelf; van hun natuurlijke én hun aangeleerde kwaliteiten.
Deze manier van werken past bij mijn persoonlijke missie: het gaat om de ander. Het enige waar ik tijdens een sollicitatiegesprek invloed op heb, is het bieden van een goed proces en een veilige omgeving waarin iedereen vertrouwen voelt. De organisatie probeer ik bewust te maken dat ze iemand kiezen die ze willen ondersteunen om succesvol te zijn. En tegen de kandidaat zeg ik: Kies een omgeving die jij wilt helpen in de doorontwikkeling.
Ik heb ervaren dat deze aanpak leidt tot duurzame relaties. Ter voorbereiding op dit artikel ben ik wat dieper in de cijfers gaan kijken en ik zie dat kandidaten uit mijn procedures gemiddeld zes en een half jaar werken bij de organisatie. Dat is iets waar ik met een voldaan gevoel op terugkijk.
Maar goed, dat is de cijfermatige werkelijkheid. Liever eindig ik met de vraag waar ik liever ook mee was begonnen. Een vraag die ik ook altijd stel aan mijn gesprekspartners, omdat je daarmee de ruimte tot reflectie biedt: “Hoe heb je mij ervaren?”
