‘Is dit het nu?’ Iets dat veel dertigers, ergens middenin hun carrière, met een huisje, boompje en beestje, zich op een gegeven moment afvragen. Twee jaar geleden vroeg ik het mezelf ook af.
Uit de comfortzone
Het programma ‘beloftevolle professionals’ heeft veel impact op mij gehad en haalde mij behoorlijk uit mijn comfortzone. Helemaal toen uit testen naar voren kwam dat ik met name functioneer volgens aangeleerd gedrag. Leidinggeven gaat me goed af, maar van nature ligt daar niet mijn talent. Ik heb het mezelf aangeleerd en dat kost me veel energie. Een uitkomst die mijn zelfvertrouwen een behoorlijke knauw gaf. Ik had het idee iets bij mezelf af te breken. Dat had effect op mijn manier van kijken; naar mijzelf en mijn baan. Voor mij was onduidelijk wat er boven zou komen drijven. Ik werkte aan iets waarvan ik de uitkomst niet op voorhand wist.
Welke kwaliteiten dan wel?
Door intensief contact met mijn groep, waar ervaringen werden gedeeld en gedrag werd gespiegeld, kwam ik achter mijn kwaliteiten. Eigenschappen waar ik nog te weinig mee had gedaan, zoals connecties maken met mensen, adviseren en de ander meenemen in de oplossing. Deze talenten kon het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA), een maatschappelijk gevoelige organisatie, op dat moment prima gebruiken. Vluchtelingenproblematiek was toen ook al het gesprek van de dag. Ik kwam in een meer vertegenwoordigende rol en ging in gesprek met gemeenten. Voordat ik het wist stond ik naast Burgermeester of wethouder en verhitte buurtbewoners op informatie avonden.
Weigering werkzaamheden
Midden in mijn ontwikkelingstraject, kreeg ik een werkopdracht, die volgens mij indruiste tegen de integriteitregels van de organisatie. Dit stelde mij zeer op de proef en uiteindelijk heb ik nee gezegd. Ik nam hiermee het risico mijn baan te verliezen. Uiteindelijk kon ik het loslaten, omdat ik wilde vasthouden aan de waarden en normen van de organisatie, en misschien nog wel meer aan die van mezelf. Ik wilde bij mezelf blijven, wat voor mij goed voelde om te doen.
Iedereen heeft iets gewonnen
Hoe vaak hoor je niet dat medewerkers na zo’n ervaring op een zijspoor worden gezet? Toch werk ik nog steeds bij het COA. Niet zonder slag of stoot overigens. Ik stelde mezelf de vraag: pas ik nog wel bij de organisatie en wil ik er nog blijven werken? Eerst heb ik op eigen initiatief commitment gevraagd aan mijn leidinggevenden. Commitment in wie ik ben en waar ik voor sta. Uiteindelijk, na een intensief, maar mooi gesprek, heb ik die gekregen. Met als resultaat meer veiligheid en vertrouwen op de werkvloer. Sindsdien neem ik deel aan de werkgroep die het integriteitsbeleid binnen het COA heeft gewijzigd en op de kaart heeft gezet. Mooi hoe dus ook de organisatie zelf mij heeft omarmt en niet heeft afgestoten.
Ik ben bij mezelf gebleven
Zelf ben ik er ook veel mee opgeschoten. Ik heb iets gewonnen; ben bij mezelf gebleven en dat sijpelt door in alle rollen die ik heb. Bovendien weet ik nu waar ik van nature goed in ben. Als je weet wie je bent, heb je ook iets te brengen. Je bouwt wat op, sterker nog, je straalt het zelfs uit. Steun je teveel op wat anderen verwachten, dan ligt een burn-out op de loer. En tja, dan komt er een moment dat je na veertig jaar werken in het bedrijfsleven ineens boswachter wordt.
Lazise Hillebregt (37) werkt bij het COA als locatiemanager van azc Zeewolde en is gemeenteraadslid in Dronten. Meer weten over het beloftevolle professionals traject dat Hillebregt heeft gevolgd? Neem contact op met Lazise zelf of met Frank Snethlage van K+V; een interim- en werving & selectie bureau voor organisaties in het zorg, overheid, onderwijs, bedrijfsleven en verenigingen.
