We hebben een mooi vak bij K+V. Dagelijks spreken we mensen over hun loopbaan, over hun drijfveren, ambities en mogelijkheden. Wanneer je zo veel mensen spreekt, dan gaan er ook beelden ontstaan over patronen. Een patroon dat altijd mijn interesse heeft is het verloop van carrières.
Wat mij opvalt in veel van de cv’s die ik onder ogen krijg, is de snelheid waarmee men de eigen carrière wil vormgeven. Snelle overstappen naar steeds hiërarchisch hogere functies. Het lijkt wel of we het liefst de loopbaanlift instappen en het knopje met het hoogste cijfer indrukken om zo snel mogelijk de bovenste verdieping te bereiken. Eenmaal op de beoogde verdieping aangekomen, kijken we even rond en genieten kort van het uitzicht, dan lijkt het weer tijd voor de volgende attractie.
Maar als je echt het maximale eruit wil halen, waarom neem je dan niet ouderwets de trap?
De route is belangrijker dan de eindbestemming
Natuurlijk, de loopbaanlift geeft gemak en is bijzonder snel. Maar juist de inspanning van het traplopen en de periode dat je onderweg bent, zijn belangrijke ingrediënten voor je loopbaan. Het is een misverstand dat je loopbaan enkel bestaat uit de bereikte verdiepingen. Het zijn belangrijke referentiepunten op je CV, maar weet ook dat wij in onze rol sterk kijken naar de bewegingen tussen banen. Hoe heb je die gemaakt, waarom en hoe heb je die vormgegeven?
Voor je professionele en persoonlijke ontwikkeling helpt het juist als je regelmatig vertraagt, verstilt en reflecteert. Even de tijd nemen om te ontdekken en ervaring op te doen. Wellicht kom je er zelfs achter dat bepaalde verdiepingen enkel per trap te bereiken zijn.
Waar sta je in je ontwikkeling?
In tegenstelling tot een liftgebruiker, gunt een trappenloper zichzelf de gelegenheid om de reis te ervaren. Die persoon onderzoekt de eigen beweegredenen om buiten de deur te willen kijken. Is het inderdaad dat je bent uitgekeken en uitontwikkeld in je functie? Ben je toe aan iets anders, en is dat automatisch dat hogere niveau?
Parallel aan de reis en de bestemming kun je je afvragen of je de aandacht en inspanningen in de juiste verhouding verdeelt over deze twee aspecten. Wie investeert in de eigen ontwikkelreis en daar inspanningen voor doet, krijgt daar altijd veel voor terug. Je bent jezelf tegengekomen, hebt het conflict opgezocht en hebt weerstand ervaren. Je hebt leren omgaan met obstakels en uitdagingen. Tijd en aandacht voor de reis brengt je van nature automatisch op mooie en boeiende bestemmingen!
Kiezen voor de getrapte ontwikkeling is dus bijvoorbeeld: het niet weggaan bij een minimale vorm van weerstand. Het is jezelf ruimte gunnen om te groeien in je rol en als mens. Kijken naar dat wat je plezier geeft en wat nodig is om ook te kunnen verdragen. Want ook voor de arbeidsmarkt geldt dat het gras bij de buren zelden groener is. Door getrapte ontwikkeling zie je ook het moment in waarop je wél bent uitgeleerd. Wanneer je dit inzicht beheerst, dan is een vertrek nooit een vlucht naar voren, maar een logische volgende stap.
Onderweg kan je conclusie ook zijn dat je zowel de trap, als de lift nog even niet betreedt. Je kunt ook verbreden of verdiepen in je huidige functie, of dezelfde rol vervullen in een andere organisatie, met een andere context en nieuwe uitdagingen. Wellicht voel je aan nog even tijd nodig te hebben om te rijpen in je functie. Daarmee toon je zelfkennis en neem je de regie in je eigen ontwikkeling. Verstillen en vertragen als extra voeding voor een volgende groeifase.
Van content naar context
In het eerste deel van je carrière (eerste 15 jaar) ben je als professional veelal bezig met het ontwikkelen van je kennis. Dat doe je door dingen te zien, te doen, te ervaren en te doorleven. Dit is een periode waarin het niet verwonderlijk is dat je een aantal korte dienstverbanden bij verschillende organisaties hebt. In die fase van je loopbaan bouw je je kennis op, maar je leert gaandeweg dat je die kennis (content) ook moet weten toe te passen in een context.
Want daarna kom je in een fase van je carrière dat er veel meer van je gevraagd wordt dan de kennis die je bezit. Vooral als het gaat om leidinggevende functies, moet je aanvoelen hoe je je kennis situationeel toepast. Door trial-and-error en meters te hebben gemaakt, ervaar je zelf dat theoretische kennis in de praktijk niet altijd werkt. Je merkt dat andere aspecten belangrijker worden. Het gaat meer om het hoe, dan het wat en daarin gaat het meer om jouw unieke gedragsstijlen en persoonlijkheid.
De frequente nemer van onze loopbaanlift heeft hierin een enorme achterstand, want hij/zij mag dan wel de content hebben maar mist vaak de rijkere en doorleefde ervaring van de wandelaar.
Weg met bewijsdrang
Het voordeel dat de trouwe traploper geniet, is de logische opbouw van jouw carrierèpad. Je ervaring spreekt voor zich en je talent en vaardigheden worden snel (h)erkend door anderen. Tijdens sollicitatiegesprekken moet het rust geven dat je je niet hoeft te bewijzen. Je weet wat je kan en wat je niet kan. Wie je bent en ook wie je niet bent. Je kan dan praten over je ervaringen in plaats van je resultaten. De ander merkt direct de verdieping en reflectie. Voor jou is een sollicitatiegesprek alleen nog maar het zoeken naar de match, de noodzaak om je te bewijzen is vervallen.
Voor mij als intermediair zijn dit de prettigste gesprekken. Mensen die openlijk kunnen praten over hun ontwikkelreis, over hun kracht en kwetsbaarheden, en weten te balanceren op het dunne draadje van bescheidenheid, bewustzijn en ambitie. Je hoeft niet extra je best te doen om de match te vinden. De match vindt jou.
Versnel je eigen ontwikkeling dus door meer tijd te nemen voor verstillen, vertragen en verdragen. Ook daarin zijn we graag jouw reisbegeleiding. We zijn meer dan een touringcar die je afzet op een mooie bestemming, we kunnen je ook helpen in je ontwikkelreis!
