Iedere kandidaat dezelfde kans
We weten het allemaal wel; we kunnen heel veel tijd en energie besteden aan brieven en cv’s. En heus daar kun je niet genoeg tijd aan besteden; want klungelige brieven, met verkeerde aanhef en/of verkeerde functiebenamingen, ja dat komt echt voor; resultaat van frequent knip-en-plakwerk. Tegen deze achtergrond het advies: wacht nooit tot op het allerlaatste moment, want dan sluipen dit soort zaken erin. De snelle ‘reageerders’ zijn vaak de betere.
Maar daar ging het hier niet over. Via de speed-slow-show-methodiek willen we dat kandidaten kennis maken met veel van hun (toekomstige) collega’s, want solliciteren doe je tegenwoordig van twee kanten. Voor de organisatie die solliciteert: zij zien een aantal van een eventueel toekomstige collega: onbevooroordeeld, omdat brief/cv op het laatste moment worden verstrekt in de speeddate rondom een thema/competentie. En dat is best lastig, want we hebben toch graag de vastigheid van een cv, van google en van overleg met collega’s. Het gaat erom: wie wekt je interesse voor een volgende afspraak?
Ons lerend vermogen is groot; na een paar kandidaten, zien we van alles en bevestigen we met elkaar dat 75% beeldbepalend is en maar een klein percentage gaat over wat iemand zegt. We worden gevoelig voor houding, kleine woordjes (‘wat ik in de vorige commissie ook al zei….’) met een impliciete betekenis. We zien of iemand zenuwachtig is; heel veel praat, friemelt en een rood hoofd heeft. Maar het kan nog veel verder gaan aldus een recent artikel in de Volkskrant: de moderne sollicitatie verloopt via de webcam! Onbewust laten we boosheid zien (dunne lippen en priemende ogen) of blijheid (kraaienpootjes??), minachting (één mondhoek krult lichtjes op) of walging (opgeheven bovenlip). Met deze vorm van solliciteren zou je de ‘spiegelbeeldige’ kandidaten eruit halen; managers die klonen aannemen. Net bij de tandarts geweest of toch een ervaren pokeraar met dito face: het is te voorspellen wie door gaat in de procedure. Wat is bovendien het effect van videosollicitaties? Een vlogger doet het allicht beter, dan ‘halve’ digibeten’. En heus een sollicitatie is geen wetenschap; als kandidaat zal je toch niet willen dat je toekomstige werkgever je eerst de videocam wil laten verslaan. In de kantelende arbeidsmarkt is een procedure solliciteren van twee kanten: de kandidaat bij de organisatie en de organisatie bij de kandidaat. Daar wil je toch geen video tussen hebben?
Iedere kandidaat dezelfde kans; dus een commissie met verschillende mensen en een instrumentarium als ons ODC om de persoonlijkheid scherp te maken. Gewoon: goede vragen stellen, geen genoegen nemen met antwoorden in de toekomst, maar met die gebaseerd op ervaringen/acties uit het verleden en een onderbuikgevoel: gewoon mee laten doen. Als één van de dingen die een rol speelt.
Kennis maken met de speed-slow-show of het ODC: neem contact met ons op.
